Η ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΤΥΠΟ ΤΟΥ ΜΑΝΩΛΗ ΠΥΘΑΡΟΥΛΗ - 8/5/87

Η μελέτη των ΘΕΣΕΩΝ της ΚΕ του ΚΚΕ για το 12ο Συνέδριο στο σύνολό τους και ιδιαίτερα η θέση 47 "για την κατάκτηση της κυβερνητικής εξουσίας από τις δυνάμεις της Αριστεράς και της προόδου" με οδήγησε στο συμπέρασμα ότι η ηγεσία του ΚΚΕ προσανατολίζει την εργατική τάξη, τους εργαζόμενους, το λαό, στον ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟ ΔΡΟΜΟ ΠΡΟΣ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ. 

Ο Μανώλης Πυθαρούλης στο Αμβούργο το 1969

Η νέα αυτή στροφή περικλείει τον κίνδυνο του προσανατολισμού των εργαζομένων και κύρια της εργατικής τάξης στην πάλη για ρεφορμιστικό, κοινοβουλευτικό πέρασμα στο σοσιαλισμό, Ο ρεφορμιστικός κοινοβουλευτικός δρόμος αφαιρεί από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της το επαναστατικό πνεύμα και την επαναστατική προοπτική που χρειάζονται για να γίνει το άλμα από το μονοπωλιακό καπιταλισμό στο αντιμονοπωλιακό και αντιιμπεριαλιστικό στάδιο, όπως είχε αποφασιστεί στο 11ο Συνέδριο στην Απόφαση του οποίου διαβάζουμε: "το κόμμα μας αγωνίζεται άμεσα για ένα πρόγραμμα στόχων της πραγματικής αλλαγής". 

Και παρακάτω: "με την προώθηση της πραγματικής αλλαγής μέσα από οξυμένες ταξικές αναμετρήσεις θα βελτιώνεται η ζωή του λαού, θα αδυνατίζουν οι θέσεις της μονοπωλιακής ολιγαρχίας, θα διευκολύνεται η συνένωση των αντιιμπεριαλιστικών δημοκρατικών δυνάμεων σ' ένα μέτωπο πάλης και κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις, μπορεί να γίνει το πέρασμα στην αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή δημοκρατία του λαού, με προοπτική το σοσιαλισμό". 

Όσον αφορά τις κινητήριες δυνάμεις της αντιιμπεριαλιστικής αντιμονοπωλιακής δημοκρατίας του λαού στην Απόφαση του 11ου Συνέδριου διαβάζουμε: "το κόμμα μας οφείλει να καταβάλει κάθε προσπάθεια για να αναδειχθεί το μαζικό κίνημα σε βασικό μοχλό της πραγματικής αλλαγής και η εργατική τάξη να καταχτά και να εκπληρώνει όλο και πιο επάξια την πρωτοποριακή της αποστολή". 

Οι προαναφερόμενες θέσεις προσδιορίζουν πολύ καθαρούς επαναστατικούς στόχους και ξεκαθαρίζουν το ρόλο του μαζικού κινήματος και της εργατικής τάξης σαν μοχλούς του επαναστατικού περάσματος στην αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή δημοκρατία του λαού, κάτω φυσικά, από ορισμένες προϋποθέσεις. 

Η νέα γραμμή που χαράζουν οι ΘΕΣΕΙΣ για το 12ο Συνέδριο αντικαθιστά τους μοχλούς αυτούς με μια "κυβέρνηση της Αριστεράς" που είναι άγνωστο πότε και αν ποτέ κατακτηθεί. Η αλλαγή αυτή σαν μοχλός κίνησης των κοινωνικών δυνάμεων περιέχει τον κίνδυνο μιας ρεφορμιστικής, αβέβαιης πορείας, χωρίς καμιά επαναστατική προοπτική. Ο ίδιος ο στόχος για "την κατάκτηση της κυβερνητικής εξουσίας από τις δυνάμεις της Αριστεράς και της προόδου" (Θέση 47) είναι μια υπόθεση, όπως είπα και παραπάνω: η ιστορία διδάσκει ότι η άρχουσα τάξη δεν μένει αδιάφορη σε μια τέτοια καθοριστικής σημασίας πάλη για την κατάκτηση της κυβερνητικής εξουσίας. 

Πέρα από το θεμελιακό αυτό ζήτημα, το πού μπορεί να οδηγηθεί το κίνημα σε κοινοβουλευτικό ή επαναστατικό πέρασμα (όχι αναγκαία ένοπλο υπάρχουν και άλλα ζητήματα που τα παραλείπουν οι Θέσεις ή τα θίγουν πολύ επιφανειακά. Ένα από τα ζητήματα αυτά είναι το πολυσυζητημένο πρόβλημα ΤΩΝ ΔΙΑΓΡΑΜΜΕΝΩΝ ΤΟΥ ΚΚΕ, για πολιτικούς λόγους. Είναι γνωστό ότι στο 11 ο Συνέδριο αποφασίστηκε η πολιτική γραμμή και η στρατηγική της συνεργασίας των δημοκρατικών δυνάμεων και "πριν απ' όλα του ΚΚΕ και του ΠΑΣΟΚ" (Συνέντευξη Κ. Φλωράκη στην εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ" 20.2.84 ή "Ριζοσπάστης" 21.2.84). Η στρατηγική αυτή εκφραζόταν με το στόχο δημιουργίας "μιας δημοκρατικής κυβέρνησης πραγματικής αλλαγής σε αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση...".

Το ερώτημα που γεννιόταν ήταν: με ποιο κόμμα θα σχηματιζόταν η δημοκρατική κυβέρνηση της πραγματικής αλλαγής, στην οποία θα συμμετείχε το ΚΚΕ; Τέτοιο κόμμα υπήρχε μόνο το ΠΑΣΟΚ. Στο ερώτημα αυτό των μελών και στελεχών του κόμματος δεν δινόταν απάντηση. Έτσι άρχισε η αμφισβήτηση της στρατηγικής της συνεργασίας των δημοκρατικών δυνάμεων που οδήγησε στις μαζικές διαγραφές. Από το 11ο στο 12ο Συνέδριο είναι μια περίοδος που έγιναν σοβαροί μαζικοί αγώνες, εργατικοί, ειρήνης, μεσαίων στρωμάτων, διανοουμένων κλπ. Σ' αυτή την περίοδο έγιναν σοβαρά λάθη από την ηγεσία που πρέπει να ξεσκεπαστούν και να βγουν διδάγματα για να μην επαναληφθούν. Το σοβαρότερο από αυτά είναι η διακήρυξη του ΚΚΕ "ότι μοναδική λύση για να βγει ο τόπος από τα αδιέξοδα είναι η δημοκρατική κυβέρνηση των προοδευτικών και δημοκρατικών δυνάμεων" που θα εφαρμόσει ένα πρόγραμμα αλλαγών σε αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή δημοκρατική κατεύθυνση". 

Ο στόχος αυτός του ΚΚΕ αποδείχθηκε λάθος καθώς και η στρατηγική της συνεργασίας των δημοκρατικών δυνάμεων. Άλλο σοβαρό λάθος είναι ότι το ΚΚΕ δεν επιδιώκει τη μείωση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας του ΠΑΣΟΚ (Κ. Φλωράκης "Ριζοσπάστης" 28.1.1984). Αυτά τα λάθη πρέπει να ειπωθούν στο 12ο Συνέδριο για διαπαιδαγώγηση των Κομμουνιστών και των εργαζομένων. ΤΟ σοβαρότερο απ' όλα είναι η ΕΛΛΕΙΨΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΣΤΟ ΚΚΕ. Ο αυταρχισμός του Χ. Φλωράκη, ο νεποτισμός και κύκλοι φιλίας και συγγενικότητας που δημιουργούνται. 

Στο ΚΚΕ υπάρχει ένα ΟΧΙ ΟΜΑΛΟ ΕΣΩΚΟΜΜΑΤΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ λόγω των παραβιάσεων της δημοκρατικής του λειτουργίας που οδήγησε στην ομαδοποίηση και σε φράξιες σε Πανελλαδική κλίμακα. Η ηγεσία του κόμματος για να επιβάλει την λαθεμένη δεξιά γραμμή (για δημοκρατική κυβέρνηση της πραγματικής αλλαγής) χρησιμοποίησε αντικαταστατικά μέτρα και μαζικές διαγραφές με απομονώσεις και υπονομεύσεις συντρόφων. Οι διαγραφές έγιναν μαζικές όπως στην Πάτρα, Κεφαλονιά, Περιστέρι, Καβάλα και πολλές άλλες πόλεις καθώς και σε εργατικούς κλάδους όπως Ιματισμός, Τράπεζες, Ναυτεργάτες, Κλωστοϋφαντουργία, σε συνοικιακές ΚΟΒ σ' ολόκληρη την Ελλάδα. Μέσα σε αυτή την ανωμαλία θρέφεται ο αριβισμός και ο καριερισμός. Στο κόμμα παρουσιάστηκαν και φαινόμενα ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ και αλαζονείας τα οποία ζημιώνουν την υπόθεση της Εργατικής Τάξης. 

Παρά την μεγάλη βοήθεια που έδωσε ο σύντροφος Μ. Γκορμπατσώφ με την επαναστατική "Περεστρόικα" και παρά την προβολή της από τον "Ριζοσπάστη" η ηγεσία του ΚΚΕ δεν έκανε σε βάθος αυτοκριτική στο μεγάλο λάθος να κυνηγά για 4 χρόνια την Δημοκρατική Κυβέρνηση της Δημοκρατικής Αλλαγής. Παρ' όλα τα αρνητικά φαινόμενα και ταλαντεύσεις της ηγεσίας του ΚΚΕ κανείς δεν μπορεί να υποτιμήσει τους αγώνες των Κομμουνιστών, των απλών μελών και στελεχών, τους σκληρούς αγώνες των εργατοϋπαλλήλων, των αγροτών, των μεσαίων στρωμάτων και της διανόησης. Παραμένει ακόμα το ζήτημα του συντονισμού της πάλης των μαζικών αγώνων. 

Ο Μανώλης Πυθαρούλης στην Μπολόνια το 1973

Η προσωπική επέμβαση του Χαρίλαου Φλωράκη στο 11 ο Συνέδριο να μη χαρακτηριστεί το ΠΑΣΟΚ κόμμα εναλλαγής έφερε τεράστια ζημιά στο εργατικό και μαζικό κίνημα. Η ΗΓΕΣΙΑ ΤΟΥ ΚΚΕ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΥΡΑΣ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ ΒΟΗΘΗΣΕ ΣΤΗ ΔΙΕΙΣΔΥΣΗ ΚΑΙ ΕΔΡΑΙΩΣΗ ΤΟΥ ΡΕΦΟΡΜΙΣΜΟΥ. Οι αντιμονοπωλιακοί και αντιιμπεριαλιστικοί στόχοι που είχε καθορίσει το 11ο Συνέδριο δεν επιδιώχθηκαν και δεν επιτεύχθηκαν με συνέπεια. Η ηγεσία του ΚΚΕ ταλαντευόταν ανάμεσα στη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ κι άλλες φορές στην πολεμική ενάντιά του. Δυστυχώς δεν μπόρεσε να έχει καθαρό ιδεολογικό μέτωπο.

Είχε μέτωπο κατά της Δεξιάς και ορισμένες φορές συνεργαζόταν μαζί της. Τώρα στο 12ο Συνέδριο το ΚΚΕ μπαίνει στον κοινοβουλευτικό δρόμο προς το Σοσιαλισμό, με κύριο στόχο την κατάκτηση της "Κυβέρνησης της Αριστεράς", δηλ. της κυβερνητικής εξουσίας. Η κυβέρνηση αυτή θα γίνει μοχλός για ολοκλήρωση της κατάκτησης. της κρατικής εξουσίας. Το πείραμα αυτό όμως έγινε σε μια σειρά χώρες όπως στη Χιλή και στην Ινδονησία και είχε τραγικό τέλος. Κοινοβουλευτικό πέρασμα επεξεργάστηκαν και ακολούθησαν ορισμένα ΚΚ της Δ. Ευρώπης με αποτέλεσμα να χάσουν κοινοβουλευτικές δυνάμεις Και δυνάμεις στο μαζικό κίνημα και κύρια στα Συνδικάτα. Τον κοινοβουλευτικό δρόμο δεν τον απορρίπτουν τα ΚΚ το Κοινοβούλιο είναι όργανο πάλης και βήμα διαφώτισης του λαού και πρέπει να το αξιοποιούμε. Όμως δεν αποτελεί τον σίγουρο δρόμο για την κατάκτηση της εξουσίας. Η άρχουσα τάξη, τα μονοπώλια και οι ξένοι παράγοντες δεν αδρανούν σε τέτοιες περιπτώσεις. Για τη δημιουργία του "Συνασπισμού των Αριστερών Δυνάμεων" χρειάζεται να ενταθεί η πάλη για την εθνική ανεξαρτησία, για την κατάργηση της ασυδοσίας των μονοπωλίων, για την αποδέσμευση από την ΕΟΚ, την απαλλαγή από τις ξένες βάσεις, την απύραυλη Βαλκανική και την αποχώρηση από το ΝΑΤΟ (βλ. Απόφαση 11ου Συνεδρίου).

Τους Κομμουνιστές, τους οπαδούς του ΚΚΕ, την εργατική τάξη και όλους τους προοδευτικούς ανθρώπους τους ανησυχεί βαθιά η νέα ΔΕΞΙΑ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ Πορεία που χάραξαν οι ΘΕΣΕΙΣ για το 12o Συνέδριο. Όλους τους βασανίζει το ερώτημα: μπροστά σ' αυτή τη ρεφορμιστική αβέβαιη πορεία, μπροστά στα αδιέξοδα που οδηγούν, μπαίνει το αγωνιστικό καθήκον σε όλους που παλεύουν για το Σοσιαλισμό, τι χρειάζεται, τι πρέπει, και τι μπορούν να κάνουν. Σε σας τους Συνέδρους του 12ου Συνεδρίου έπεσε ο κλήρος να απαντήσετε πρώτοι με τις αποφάσεις σας ποιο δρόμο θα ακολουθήσει το κίνημα προς το Σοσιαλισμό: το ρεφορμιστικό ή τον επαναστατικό; Το καθήκον για όλους μας είναι να κάνουμε μια βαθιά επιστημονική ανάλυση της κατάστασης. ΝΑ ΧΑΡΑΞΟΥΜΕ ΜΙΑ ΣΩΣΤΗ ΤΑΞΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΚΤΙΚΗ, Να αγωνιστούμε για την εθνική ανεξαρτησία, την Ειρήνη και το Σοσιαλισμό παίρνοντας υπόψη το συντονισμό της πάλης με τους εργαζόμενους και τους προοδευτικούς λαούς των χωρών που η χώρα μας συνορεύει και άλλες που έχει κοινά συμφέροντα και κοινούς στόχους. Ζούμε σε μια νέα εποχή που τα σύνορα μιας χώρας απλώνουν πολύ μακριά.

(Αναδημοσιεύτηκε από τη "Φωνή της Δευτέρας" 7/3/88)